Vlak na de wedstrijd tegen Volendam gaf Gerrit aan Dennis de opdracht om een verslag van de wedstrijd te schrijven. Dennis was immers als eerste klaar en had dus alle tijd om de partijen te observeren. Wetende dat ik nooit van mijn leven als eerste klaar zou zijn, was ik het hier roerend mee eens. Ik begreep helemaal waarom we een man met zulke briljante ingevingen tot voorzitter hebben benoemd. Ik zag het al helemaal voor mij hoe ik na iedere wedstrijd weer snelschakers uit kon lachen met hun verplichting.

Op 16 december mochten we naar Volendam toe met het eerste team. De vorige keer dat we daar waren hadden we problemen met parkeren en waren we daardoor te laat, ze hadden toen de klokken al aangezet en toen speelden we met een kwartier minder. Die wedstrijd viel mede door deze tijdachterstand bij een aantal borden het resultaat uit in het voordeel voor de Volendammers. We verloren toen met 3.5-4.5. Dit was dus een goede mogelijkheid voor een revanche.

Daags na de wedstrijd Bergen 1 - Heerhugowaard 1 stuurde Rob Spaans mij een berichtje met de tekst: "Je ziet het, zonder jou wordt het niks". Natuurlijk was dat bedoeld om mij, aan het ziekbed gekluisterd, een hart onder de riem te steken. Het hielp mij wel, maar de twee verliespunten bleven helaas staan.

Het vlaggenschip van de schaakvereniging Heerhugowaard, ons eerste team dus, mocht zaterdag 7 oktober het spits afbijten tegen de Texelaars van En Passant. Of was het nou toch de spits?? Whatever. Eigenlijk was er niet veel om te bijten, want dat had het tweede de avond ervoor al gedaan. In IJmuiden hielden zij de plaatselijke vereniging knap op 4-4. De naam van die vereniging (Pas op!) hadden zij dus goed laten inwerken! Over (ver)bijten gesproken, de Texelaars zouden net na enen arriveren, wat de meesten van hen ook lukte.