Lapis Lazuli, zo heet het nieuwste bouwsel (een aquarium met een plat dak is het!), dat momenteel naast de Middenwaard verschijnt. Ik ben nogal nieuwsgierig aangelegd dus was wel benieuwd naar de betekenis van dat woord (of woorden eigenlijk). Meestal hebben nieuwbouwprojecten een naam die voor Nederlandse oren wat mooier en/of bekender overkomt, zoals de wijk Broekhorn die vernoemd is naar de polder waar hij verschijnt, of de Draai, ook vernoemd naar de grond waarop deze wijk wordt gebouwd.

Zoals de vorige maand al aangekondigd, wederom een boekbespreking en wederom is de Nederlandse taal samen met mijn boekenkast de inspiratiebron. Het wordt echter niet het door mij beoogde boek, daarover in een latere column, maar een fraai boekje uit 1985 dat weldegelijk met schaken van doen heeft. Het heet: "Hartversterkende schimscheuten" en is voor de rechtgeaarde schaakliteratuurliefhebber een must. Het is een selectie van artikelen van diverse schakers/schrijvers van het roemruchte blad Schaakbulletin uit de eerste 15 jaren dat dit magazine werd gepubliceerd.

Ik ben voor deze column, de eerste van het coronaseizoen 2020–2021, maar eens in mijn boekenkast gedoken op zoek naar half vergeten juweeltjes. Dat werd door Piet Konijn ook al gedaan, maar hij beperkt zich tot schaak- en aanverwante boeken. Degenen die mij een beetje kennen, weten dat ik een bewonderaar ben van alles wat met taalgrappen en/of woordspelingen te maken heeft. Zo ben ik o.a. in het bezit van een lijvig boek met de complete liedteksten van Drs. P.

Soms denk ik wel eens, het schrijven van een column toont veel overeenkomsten met het schrijven van een cabaretprogramma of een nieuw lied(je). Je zit soms uren te dubben en na te denken, maar je krijgt niets goeds bedacht, er komt eenvoudigweg niets goeds uit je pen/potlood/tekstverwerker. Op andere momenten bereik je precies hetzelfde in nog geen vijf minuten!

Als je, zoals de meesten van ons in deze tijd, veel binnen zit moet je wat doen om de tijd te door te komen. Sommigen van ons vinden soelaas in het online schaken, maar dat is niets voor mij, ik ben liever met iets creatiefs bezig. Maar ook ik heb soms behoefte aan het verzetten van de zinnen op een andere wijze. De tijd naar je hand zetten, of zoals in een verhaal van Marten Toonder, de tijd doden.

Dit hele seizoen ben ik al columns aan het schrijven op de verenigingssite van onze club. Daarbij streefde ik er naar om rond de 10^de van elke maand er eentje te publiceren. Tot nu toe lukt dat vrij goed. Het Coronavirus heb ik slechts zijdelings besproken, eigenlijk helemaal niet. Voor ik verder ga heb ik toch maar eens de definitie opgezocht van columnist (Simon Carmiggelt?).

Soms loop je zomaar tegen een leuk onderwerp aan voor een column, en dan bedoel ik niet het coronavirus! Hoewel, een corona is ook een Mexicaans biertje en bepaald model sigaar. Dit type sigaar wordt door kenners als de mooiste onder de sigaren beschouwd. Wel, hij is hiernaast afgebeeld, dus oordeel zelf. De corona wordt bijvoorbeeld gerookt als after-dinner sigaar. In de tijd dat het nog mocht werd er tijdens schaakwedstrijden volop gerookt, dus ook corona's.

Zoals iedereen wel zal weten komt de groei in de wintermaanden op een laag pitje te staan. Veel dieren houden dan ook een winterslaap en ook de planten doen dat min of meer. Als het voorjaar zich weer aandient komen de sapstromen weer langzaam op gang en gaat de groei weer naar "normale" waarden. Dat geldt voor bijna de hele natuur, alleen de mensheid heeft zich aan deze natuurlijke gang van zaken onttrokken. Zo bestaat er een categorie die in de winter juist actief wordt, jawel, ik doel hier op wintersporters.

Deze keer, zoals beloofd, geen woord over vakantieperikelen, maar wel meerdere andersoortige perikelen, onder andere die van schaken. De afgelopen week heb ik 5 (vijf) partijen gespeeld met wisselend succes. Op maandagavond moesten wij naar het pittoreske, Anton Pieck-achtige Andijk voor een wedstrijd in de NHSB beker tegen 6/Schaaklust.

Ik heb jullie in de column van september vermaakt met een verhaaltje over het wel en wee in een parkeergarage in Spanje. Ik had nog een verhaal achter de hand over dezelfde vakantie, maar deze keer speelt het in het zuiden van Portugal, om precies te zijn in Albufeira. Het was onze laatste dag in Portugal en wij hadden nog geen typisch Portugees gerecht gegeten, dus toch weer naar de stad om een eetgelegenheid te zoeken.