In de zomer van 1986 maakten enige schakers van Heerhugowaard en Bergen zich (wederom) op voor een reisje naar Polen om aldaar deel te nemen aan een schaaktoernooi. Dat waren Piet en Maarten de Haas, Co Heilig en van Bergen Willem Meijer en Sjaak Pielaet. Gerard Groenveld en ondergetekende voelden daar weinig voor. Tjernobyl mei 1986 weet U wel. Kisten spinazie kwamen van het land om nooit verkocht te worden. Wij zouden het wat dichter bij huis houden. Op een maandag vertrokken wij in de Corolla van Gerard met als bestemming Biel in Zwitserland. Achter in de kattenbak hadden we zo goed en zo kwaad als dat ging onze fietsen gepropt, want er moest niet alleen geschaakt worden, we zouden ook nog wat pedaalwerk doen. De 1e dag reden we dwars door Nederland en Belgie richting Bastogne alwaar we een kleine camping vonden. Gerard had zo'n leuke tent, waarin je rechtop kon staan en ruim voldoende voor twee personen met bagage.

De volgende dag reden we Frankrijk in. Precies 500 meter voorbij het geboortehuis van Jeanne d'Arc in Domremy la Poucelle kregen we pech. Er was iets stuk gegaan onder de motorkap. We konden de auto nog juist terugkrijgen naar het dorpje alwaar de enige garage snel gevonden was. "Ce sont des Etrangers". Deze zin van de garagehouder is me altijd bij gebleven. Hij sloeg aan het bellen, want er moest een nieuw onderdeel komen en dat kon wel een paar dagen duren. De volgende dag maakten we van de gelegenheid gebruik om de omgeving te verkennen en uiteraard werd er een bezoek gebracht aan het huisje van de heilige. Toch ook nog even met Biel gebeld om te vertellen, dat we die 1e ronde op donderdag niet gingen halen. Geen probleem, we zouden die 1e ronde tegen elkaar gepaard (van paarden) worden. Het één en ander leverde nog een mooi stukje op in de Bieler Zeitung. "Zwei Holländer mit panne auf der strasse zurückgeblieben" of woorden van gelijke strekking.

Donderdag konden we in de loop van de dag de auto weer ophalen en we spoedden ons richting Zwitserse grens, 's avonds dwars door de Jura over kronkelende bergweggetjes. Om half 11 waren we bij de grens alwaar we door de douane als verdacht werden op- en aangemerkt. Vooral die twee uit de achterbak stekende fietsen trokken veel aandacht. Zij vonden het maar achterbaks. Uiteindelijk vonden de mannen (natuurlijk) niets en konden we onze rit vervolgen. Om 11 uur checkten we in, in een hotel in Biel, alwaar we eerst eens een grondige inspectie deden van de mini-bar. De volgende dag direct na het ontbijt naar de toernooizaal. Onze groep begon om 10 uur en dan was je meestal zo rond 1 uur klaar. De zaal was prachtig, ruim, goed verlicht en met een podium voor de top van de ranglijst. De ratings van de meer dan 100 deelnemers varieerde van ratingloos tot plusminus 2000. Na deze ronde gingen we eerst eens op zoek naar een goede camping. Die vonden we een stukje terug de Jura in. Het was een leuke kleine camping met weinig gasten en extra's maar daar hadden we ook geen behoefte aan. Het enige nadeel van deze camping was dat het aan een spoorlijn lag. Het eerste boemeltje kwam meestal zo rond 6 uur langs en daarna steeds om de 20 minuten. Awel, daardoor waren wij steeds op tijd voor het ontbijt. We gingen op de fiets naar de toernooizaal en als we klaar waren richting de Bielersee. We hadden prachtig weer en er viel veel vrouwelijk schoon te bewonderen daar aan dat water. Dat meer was echt te gek. Je kon er zo 100 meter ver in lopen en dan stond je nog maar tot je middel in het water. Goed voor als je niet goed kunt zwemmen.

We zijn later nog wel op zoek gegaan naar een andere camping, maar we keerden toch weer op onze oude stek terug. De door ons gevonden andere camping werd bevolkt door veel luidruchtig jeugdig gespuis, die veel aandacht voor zichzelf opeisten. Aan het eind van het toernooi kon ik met 6,5 uit 9 (met dank aan Gerard voor de onderlinge remise) mijn inschrijfgeld van 140 Zwitserse Kronen weer in ontvangst nemen. Dat was best wel geld nietwaar. We besloten na het toernooi nog verder Zwitserland in te rijden. We wilden de Alpen wel eens van dichtbij bekijken. We reden van Biel naar Interlaken. Dichtbij de stad vonden we een camping. Het was pittig warm en het kuipje smeersel dat we hadden voor ons brood was geheel vloeibaar geworden. De volgende dag gingen we met de auto het dal van Lauterbrunnen in en vervolgens te voet naar het plaatsje Mühren op 1600 meter. We liepen op met een jonge Zwitser die we een schaterlach bezorgden van daar tot Tokyo toen we hem vertelden dat we op een geheime missie waren van de Nederlandse regering omdat we een berg wilden kopen en deze in zijn geheel verplaatsen naar Nederland. Hij kwam niet meer bij. Vanuit Mühren heb je een prachtig uitzicht op de noordkant van de Eiger, Munch en Jungfrau, allen met sneeuw getopt. Wie geinteresseerd is in de dramatiek van het Alpinisme kan zijn hart ophalen aan de verhalen over de beklimming van de noordwand van de Eiger.

De volgende dag aanvaarden wij de thuisreis. Dat ging via Duitsland en na nog enkele stops reden we bij Venlo weer het vlakke Nederland binnen. We hadden ons uitstekend vermaakt.

Was getekend: Ondergetekende