Sinds het begin van dit schaakseizoen, ben ik lid geworden van Heerhugowaard. Hiervoor ben ik jarenlang lid geweest van De Pionier te Abbekerk. Helaas is die club ter ziele gegaan. Schaken blijft te leuk om er niets mee te doen. Gelukkig voel ik me welkom op deze, voor mij, nieuwe club. Wennen is het wel! Daar waar het ledenaantal van De Pionier de afgelopen jaren daalde tot maximaal 5 leden (inclusief mijzelf), is het ledenaantal bij Heerhugowaard vele malen hoger. Meer tegenstanders, meerdere soorten openingen. Een jaar of twee heb ik niet meer voor de bond gespeeld. En ik ben dan ook wel een bepaald ritme kwijt. Zelfvertrouwen ook.

Heiloo, je wilt er niet dood gevonden worden. Sinds de Runxputte in 1713 plotseling weer water gaf is er niets meer te beleven geweest. In de eeuwen daarvoor liet Maria ten minste nog van haar horen door zo nu en dan een schipbreuk te voorkomen of door paarden uit de dood te laten opstaan. Inmiddels zijn er nog maar weinig heilige maagden te vinden, Heiloo wordt vooral bevolkt door boomers. Zo woonde mijn oma in Heiloo en ook mijn schoonfamilie is in Heiloo neergestreken.

Ja, ja, aan mij de eer om een verslag te maken van ons "uitje" naar Texel. Het punt was, dat ik als eerste klaar was en ja, dan begrijp je dat die klus op jouw schouders terecht komt. Maar we lopen op de zaak vooruit. Laten we allereerst mee delen, dat het bijzonder fraai weer was. Zelden zo'n "smoothe" ovetocht mee gemaakt als deze en we zijn toch al wat keren op T. geweest nietwaar.

De afgelopen week werd ik getriggerd door een stukje van PP over nicknames van bekende snookerspelers. Dat dan weer naar aanleiding van mijn laatste tukje over Murphy's law. Daarbij had hij een, wat mij betreft niet te missen, naam niet genoemd. Namelijk: The thunder from Down Under. Dat is dan .... R........